Forum Historii Nysy

[ralf]

Zamieszczam rys biograficzny Bernharda Grzimka, którego autorem jest Kazimierz Staszków. Materiał pochodzi ze strony: http://powiat.nysa.pl


"Kiedy zbierałem materiały o prof. Konradzie Blochu, urodzonym w Nysie laureacie Nagrody Nobla, parokrotnie natknąłem się na nazwisko: Bernhard Grzimek. Początkowo, skupiony na nyskim nobliście, nie budziło ono we mnie zainteresowania. Ale w jeden z niedzielnych listopadowych poranków oglądałem z dziećmi w telewizji film przyrodniczy pt. „Serengeti nie może umrzeć”. Jakie było moje zdziwienie, kiedy kilkakrotnie usłyszałem – „profesor Grzimek”. Momentalnie sięgnąłem do moich materiałów i ze zdumieniem zacząłem odkrywać najbardziej znanego na świecie nysanina, profesora Bernharda Grzimka.
Zawsze, kiedy zaczynam o nim opowiadać i podaję nazwisko Grzimek, na twarzach wielu słuchaczy maluje się zaskoczenie. Kiedy dodaję – „twórca «Serengeti...»” – te same twarze rozjaśniają się zaraz w uśmiechu. Gdyby przyszło mi streścić jego życie jednym zdaniem, to powiedziałbym: „Od nyskiej «budy» po fantastyczne, bezkresne stepy Serengeti”.
Otóż ten Ślązak, urodzony w Nysie 24 kwietnia 1909 r. w domu przy ul. Wrocławskiej 24/25 (wówczas Breslauerstrasse) jako szóste dziecko w rodzinie urzędnika sądowego Paula, zapisał się w historii świata jako wielki orędownik i obrońca dzikich zwierząt.
W latach dwudziestych XX w. rozpoczął naukę w nyskim Realgymnasium (dzisiejsza Szkoła nr 5). Jednocześnie z nauką zajmował się hodowlą miniaturowych kur. Odnosił takie sukcesy, że niebawem stał się autorytetem w ich hodowli na całym Śląsku. Swoje doświadczenia zaczął publikować w fachowej prasie, stając się niebawem uznanym ekspertem, szczególnie w zwalczaniu kurzej zarazy. Po napisaniu książki pt. Buches über Eier (książka o jajach) uzyskał przydomek „Eiermann” – człowiek od jaj. Stanowi ona do dnia dzisiejszego międzynarodowy wzorzec klasyfikacji jaj. W 1928 r. zdał egzamin maturalny i na zaproszenie amerykańskich hodowców drobiu przez pół roku podróżował po Stanach jako ekspert w dziedzinie zwalczania kurzych chorób. Dochody uzyskiwane z hodowli miniaturowych kur pozwoliły mu na podjęcie studiów weterynaryjnych na Uniwersytecie w Lipsku, które ukończył w 1932 r., uzyskując stopień doktora weterynarii.
Wcześniej, bo w 1930 r., poślubił Hildegard Prüfer, córkę nyskiego weterynarza, zyskując w niej znakomitego towarzysza na całe życie. W latach trzydziestych XX w. rodzina przeniosła się do Wittenbergi. II wojnę spędził jako oficer weterynarii, zajmując się psychologią koni. Po zakończeniu działań wojennych trafił do Frankfurtu n. Menem, gdzie rozpoczął zbieranie rozproszonych po okolicy zwierząt ze zbombardowanego ogrodu zoologicznego. I tak, skazany na likwidację ogród stał się jednym z najpiękniejszych w Europie. Żeby zdobyć pieniądze na ten cel, pracował w cyrku jako pogromca tygrysów. W roku 1973 przeszedł na emeryturę, pozostawiając po sobie jeden z najbardziej znanych ogrodów zoologicznych świata. Równolegle z pracą naukową (wykładał weterynarię na Uniwersytecie w Giessen) bezustannie walczył o zachowanie jak największych obszarów dziewiczej przyrody oraz prowadził intensywną działalność publicystyczną. Napisał 20 książek, z których dwie to bestsellery: Nie ma miejsca dla dzikich zwierząt oraz wspomnianą na wstępie Serengeti nie może umrzeć. Zostały one przetłumaczone na trzydzieści języków świata i ukazały się w wielomilionowych nakładach. Za film nakręcony według ostatniej książki otrzymał amerykańskiego Oskara. Był to pierwszy niemiecki film, który zdobył tę prestiżową nagrodę. W trakcie kręcenia zdjęć do filmu, w katastrofie lotniczej, zginął jego syn Michał. Z lektury jego książek dowiedziałem się, że w XIX w. na Śląsku żyły kangury, które uciekły z cyrku i znakomicie się zaaklimatyzowały w ostrych sudeckich warunkach. Niestety, zostały wytrzebione przez kłusowników. Wspólnie z żoną zrealizowali 160 cyklicznych audycji telewizyjnych poświęconych dzikim zwierzętom. Jeżeli wierzyć statystykom, a zapewne tak było, obejrzało je blisko 3,5 miliarda widzów (i nadal ogląda) na całym świecie. Kiedy w 1958 r. rozpoczął działalność Tanzanii, w Parku Narodowym w Serengeti (w języku Masajów – bezkresny step), żyło tam 60 słoni – dziś ponad 4,5 tys.; 837 żyraf – dziś ponad 10 tys.; 1,7 tys. sztuk jego ulubionych antylop impala rozrosło się do 60 tys. Można by tak długo wyliczać, chociaż tych kilka przykładów mówi same za siebie. Bez wątpienia należy uznać prof. B. Grzimka za prekursora tak aktywnego dziś Ruchu Zielonych i organizacji Green Pace.
Zmarł 13 marca 1987 r. na zawał serca, oglądając przedstawienie cyrkowe. W testamencie zrobił zapis, żeby jego ciało spopielono, a prochy przewieziono do Serengeti i złożono obok grobu syna Michała. I tak się stało. Ta decyzja świadczy o jego nieprzeciętnej osobowości. Mam nadzieję, że niebawem przywrócimy osobę prof. Grzimka naszemu miastu, w podobny sposób jak to uczyniliśmy z prof. Konradem Blochem".

---

Bernhard Grzimek.jpg

Plik ściągnięto 38 raz(y) 39,73 KB

[Obelix]

W roku 2008 budynkowi świeżo oddanego do użytku Rektoratu Państwowej Wyższej Szkoły w Nysie przy ul. Armii Krajowej 7, nadano imię Bernharda Grzimeka, o czym przypomina tablica na budynku.

---

IMG_20180921_122457.jpg

Plik ściągnięto 32 raz(y) 1,45 MB